Langs het Minneminnespaad

Nadat we in mei een dagje in het noordoosten van Fryslân hadden doorgebracht, hebben fotomaatje Jetske en ik begin juni een ritje gemaakt naar het zuidwesten van de provincie. Vooral de kliffenkust van Gaasterland verdient een regelmatig bezoek. Met het vlakke noordoosten nog vers in het geheugen, lijkt Gaasterland ineens nog wat heuvelachtiger dan het in werkelijkheid is. De eerste stop was ook ditmaal bij het Oudemirdumerklif. En zo gaan we van het ene huisje met een bijzondere geschiedenis naar het andere …

Onze kuier naar het Oudemirdumerklif (Google Maps) begon weer bij het huisje van Minne Minnes de Vries, de laatste Zuiderzeevisser van het Klif. Zeven jaar na de afsluiting van de Zuiderzee door de Afsluitdijk, hing Minne zijn netten in 1939 voorgoed aan de wilgen. Zijn levensverhaal kun je hier lezen, intussen liepen we in rustig tempo over Minneminnespaad in de richting van het IJsselmeer …

Vlak nadat we de strakke horizon van het IJsselmeer in beeld kregen, zagen we een bruine kiekendief over de kustlijn zweven. Al snel streek hij neer op een paal met een bordje. Toen we halverwege het paadje de blik wat meer naar het zuiden wendden, zagen we in de verte de windturbines van het windpark bij Urk boven de horizon uit torenen. Het is altijd weer even schrikken …

Na de korte eerste schrik, ben ik echter ook steeds weer snel gewend aan het beeld. Ik heb me nooit erg druk gemaakt over die windturbines trouwens. We zullen linksom of rechtsom naar een duurzame energievoorziening moeten, wind en zon zijn nu eenmaal voor de hand liggende opties waar snel resultaten mee worden gehaald. Ik weet dat niet iedereen het daar mee eens is, want ook aan zon en wind zitten nadelen. Genoeg stof om even wat over te mijmeren op de bankjes op het Oudemirdumerklif. …

– wordt vervolgd

Nog even achterom kijken

Nadat we onder het genot van koffie en koek een uurtje hebben genoten van het uitzicht vanaf het Oudemirdumerklif, besluiten we verder te gaan. Er staan tenslotte nog twee kliffen op het programma. We volgen het Minne Minnespaad terug naar de auto, en zoals altijd op deze plek, kan ik het ook nu halverwege het pad niet laten om nog even achterom te kijken. Onze volgende pleisterplaats ligt bij het bos helemaal rechts aan de horizon …

Bij het hek en de stroommat halverwege het pad doe ik nog even een paar stappen zijwaarts om nog even zicht te krijgen op de zuidkant van de zuidelijke tuinwal langs het pad …

Maar belangrijker nog is dat dit de kans biedt voor een laatste blik op het IJsselmeer en de paaltjes die het eind van het Oudemirdumerklif ter plekke markeren. Eventueel grazend vee zou zonder die afscheiding mogelijk enkele meters naar beneden kunnen tuimelen …

Deze aanblik … dat weiland, die paaltjes en daarachter die grote leegte met hooguit af en toe één of twee passerende zeilboten … Ik kan daar elke keer wanneer ik hier ben weer van genieten. En dat geldt nog net wat meer wanneer de zon het water even lekker laat glinsteren …

Maar niet langer gedroomd … op naar het Mirnser Klif!

Op het Oudemirdumerklif

Aan het eind van het door tuinwallen omgeven Minne Minnespaad komen we na enige tijd op het Oudemirdumerklif (kaart Google Maps) aan en krijgen we vanaf bijna 8 meter hoogte een prachtig uitzicht over het IJsselmeer …

Samen met een ouder paar, dat een verdieping lager op één van de zeven bankjes zit, genieten we een tijdlang van de leegte op het zonovergoten IJsselmeer …

Nou ja, leegte … echt helemaal leeg is het IJsselmeer zeker in de zomermaanden maar zelden. Woensdag zagen o.a. een fraaie driemaster tussen ons en Enkhuizen richting Lemmer koersen …

Gestaag voorbij drijvende wolken zorgen intussen voor een mooi lichtspel van donkere vlakken die over het wateroppervlak glijden …

Als we de blik in zuidelijke richting wenden, zien we dat de leegte aan de horizon boven de vlakke Noordoostpolder voorgoed is verdwenen …

Daar is in de afgelopen jaren het grootste windmolenpark van ons land verrezen, dat op 21 juni jl. door minister Kamp van Economisch Zaken is geopend …

Helemaal klaar lijkt het park nog niet te zijn, want met een enorme kraan worden nog werkzaamheden uitgevoerd bij één van de enorme turbines …

En voor wie nu denkt: “Ach, die paar windturbines, dat valt toch wel mee …” Nee, het valt niet mee, want het zijn er gigantisch veel, 86 om precies te zijn. Hieronder zie je nog maar een deel van het totale park. Maar ja, we zullen toch aan duurzame energie moeten werken en wennen. En laten we eerlijk zijn, die krengen moeten toch ergens staan …

Er zit weinig anders op dan af en toe maar eens de andere kant op te kijken of een oogje dicht te knijpen, vrees ik. In dit geval richten we de blik gewoon maar weer samen met het oudere paar op de nog steeds maagdelijk lege vlakte van het IJsselmeer in westelijke richting …

Ondanks die windturbines houd ik nog steeds van dit unieke stukje Fryslân!

Langs ’t pad naar het klif

Vorige week woensdag heb ik samen met mijn fotomaatje een ritje langs de kliffen aan de Friese IJsselmeerkust gemaakt. De eerste stop was bij het Oudemirdumerklif. Daar werd ik bij het hek en de stroommat halverwege het Minne Minnespaad, dat van de parkeerplaats naar het klif aan de kust leidt, verrast door een nieuwheid …

Aan weerszijden van het pad zijn in begin 2014 tuinwallen aangelegd, die vervolgens zijn ingezaaid met wilde bloemen …

Niet alles bloeit momenteel, maar ik vind die wallen toch wel een verrijking van het landschap op het klif …

Om een beter zicht op de wallen te krijgen, ben ik even op de zuidelijke wal geklommen, in de verte lonkte meteen het IJsselmeer …

Ook Jetske kon de rijk begroeide wallen duidelijk ook wel waarderen, zij wist er meteen een vlinder te scoren …

Ik verheugde me tussen de korenbloemen door kijkend intussen eerlijk gezegd vooral op de bankjes met uitzicht op het water aan het eind van het pad …

Oudemirdumerklif (2)

We nestelden ons lekker op één van de bankjes bovenop het Oudemirdumerklif om te genieten van de geweldige aanblik die het IJsselmeer vorige week woensdag bood. Toen we Drachten ’s ochtends verlieten was het bewolkt en deed het wat kil aan, maar boven en rond het IJsselmeer was het vrijwel de hele dag zonnig. Af en toe verscheen er wat sluierbewolking boven de wolkenband in de verte. Kortom: het was perfect weer om wat naar bootjes in de verte te turen …

De ‘vlootschouw’ werd geopend door een prachtige driemaster …

Daarna passeerde een tweemaster …

De tweemaster werd gevolgd door een zo mogelijk nog mooiere driemaster, jammer dat die zo ver weg voer …

Tja, op de motor kom je er natuurlijk ook wel in een zeilboot …

Toen de rust was weergekeerd, wierp ik een blik in noordelijke richting, waar laaghangende bewolking even wat verder leek op te rukken. Tijd om eens verderop te kijken. Op naar het Mirnserklif, en op naar de koffie …

Onderweg naar de auto kon ik het halverwege het Minneminnespaad het niet laten om nog even een keer achterom te kijken …

Oudemirdumerklif (1)

Nadat we anderhalve week geleden een ritje door het noorden en noordoosten van de provincie hadden gemaakt, hebben we vorige week woensdag een tochtje gemaakt door Gaasterland in het zuidwesten van Fryslân. Het doel: de kliffen aan de Friese IJsselmeerkust …

De eerste stop was aan De Dollen ten zuiden van Oudemirdum. Vanaf het parkeerkplaatsje vervolgen we de tocht te voet en wandelden we over het Minneminnespaad door de landerijen naar het Oudemirdumerklif …

Vanaf het ongeveer 6 meter hoge klif, waar een aantal bankjes en een kijker staan, heb je een prachtig uitzicht over het IJsselmeer. Vaak zijn hier grote groepen vogels te zien, die de zandplaten voor de kust gebruiken om te rusten en te fourageren. Vorige week was het er wat dat betreft erg rustig …

De kliffen in Gaasterland zijn ontstaan, doordat de golven van de toenmalige Zuiderzee tegen de stuwwallen op de Friese kust beukten. Deze stuwwallen zijn zo’n 150.000 jaar geleden gevormd door ijsmassa’s die tijdens de voorlaatste ijstijd over het land schoven …

Toen rond het jaar 1000 de Zuiderzee ontstond door erosie van grote veengebieden, rezen er op verschillende plaatsen rond de zee hoge kapen op. Deze kapen bestonden deels uit opgestuwd rivierzand, zoals bij Muiderberg en Huizen. In Gaasterland bestonden de kapen vooral uit hard keileem. Tijdens stormen werden er stukken van de kapen afgeslagen en onstonden steilranden: kliffen. Ieder jaar werden de kliffen verder naar achteren verschoven. Na afsluiting en gedeeltelijke inpoldering van de Zuiderzee raakten de kliffen in verval. Van de zandige kliffen bij Muiderberg en Huizen is weinig meer over, maar de keileemkliffen in Gaasterland zijn nog wel duidelijk te herkennen. Van onderaf is goed te zien hoe hoog het Oudemirdumerklif is …

Aan de voet van het klif bloeien diverse min of meer bijzondere planten. Zo groeit er Engels gras, grasklokje, klein vogelpootje, zandblauwtje, knikkende distel en kamgras. Onderlangs het klif ligt het zogeheten Groene Strand waar nog een enkele zoutminnende plant halsstarrig stand schijnt te houden met behulp van de laatste zoutrestanten uit de Zuiderzeeperiode …

Terug op de top van het klif zitten we eerste rang om de vlootschouw, die op het punt staat te beginnen, af te nemen …

Wordt vervolgd …