Ik ben er gisteren toch weer in getuind … Ik heb me opnieuw door het herfstbos laten verleiden tot een te lange wandeling bij Heidehuizen …
En als het daar dan bij was gebleven … Maar nee hoor, het herfstbos had zichzelf ook nog eens op de meest onmogelijke plekjes getooid met paddenstoelen. Ook dit jaar had ik me voorafgaand aan de herfst voorgenomen om paddenstoelen alleen van afstand te fotograferen. Ik kon echter ook nu weer niet weerstaan aan de lokroep van pareltjes zoals deze porseleinzwam …
Een en ander heeft erin geresulteerd dat ik mezelf vandaag een verplichte rustdag heb voorgeschreven. Ik laat me hooguit wat vermaken door de huismussen …
De zon scheen vanmorgen eindelijk weer eens toen ik opstond. Na de medicatie, een flink stuk koek en koffie ben ik meteen in de auto gestapt om even een fotokuier in het bos te maken …
Zoals wel vaker in deze tijd van het jaar, koos ik weer voor het bos bij voor Heidehuizen. Langs het fietspad waren onlangs weer een paar bomen omgewaaid. Een stukje verderop lag de kluit van een vorig jaar al omgewaaide boom. De boom was helaas weggehaald, maar de kluit was intussen mooi begroeid …
Enige tientallen kleine paddenstoeltjes hadden de kopjes opgestoken op de steile helling van de kluit. Obsidentify noemt het ‘gewone glimmerzwammen’, daar houd ik me dan maar weer aan vast …
Op een van de warmste dagen in juni ben ik ’s ochtends al mooi op tijd op pad gegaan voor een ritje door het bos. Bij twee vennetjes heb ik een tussenstop gemaakt om zittend op een bankje in de schaduw te genieten van de rust en het geluid van omringende vogels …
Waterlelies zijn geen ongewoon verschijnsel in dergelijke vennetjes. Zo mooi roze als de waterlelies in één van de vennetjes waren, had ik ze hier nog niet eerder gezien …
Op nog geen 300 meter van het bovenstaande vennetje dreven er op het wateroppervlak van een ander vennetje gele waterlelies …
December begon koud, maar van winter was geen sprake. Het was veelal zwaar bewolkt met een gure wind, overdag was het een graad of vier en ’s nachts lag de temperatuur vaak rond het vriespunt. Het onderstaande beeld, gemaakt onderweg naar de Sinterklaasviering, laat duidelijk zien dat het in de eerste week geen weer voor mijn fotokuiertjes was …
Vanaf 10 december veranderde het beeld en kreeg het weer een winters karakter. Na een paar nachten met lichte tot matige vorst zag het er op 14 december in de tuin zowaar even echt winters uit. De zon scheen en het vroor lekker. Het ijs riep! Het eerste wat ik op zo’n dag doe is een ritje naar de Hooidammen maken. Daar maakten de eerste schaatsers op het ondergelopen land hun eerste slagen van het jaar op natuurijs. Ik had een van mijn vermaarde topdagen, want ook in het bos heb ik volop genoten van de winterse sfeer …
Vijf dagen kon er op ondergelopen land en verschillende ijsbanen veilig geschaatst worden. Daarna was het weer voorbij met de winterpret. Vanaf 20 december kwamen we weer onder de invloed van lagedrukgebieden en liepen de temperaturen snel op. Waar op 18 december nog een laag ijs lag, nam de grote zilverreiger zijn bad weer. Bij Earnewâld kreeg ik nog een buitenkansje om een zeearend te zien landen. Op 30 december heb ik het fotojaar samen met mijn fotomaatje afgesloten bij ‘de Slotpleats’ bij Bakkeveen. Ik kom hier nog op terug …
Wat moet ik er verder nog van zeggen? December had duidelijk twee gezichten. Na een licht winterse start eindigde de maand met recordhoge temperaturen. Tijdens de jaarwisseling stond hier in de tuin 13,5°C op de thermometer. Aan het eind van de maand heb ik 11 vorstdagen geteld en 1 ijsdag, de eerste en de laatste van 2022. Dankzij de twee gezichten kwam de gemiddelde temperatuur uit op 3,7°C (normaal over de periode 1971-2000: ca. 3,4°C). Ook de hoeveelheid neerslag week dankzij de natte laatste week nauwelijks af van dat langjarig gemiddelde …
Van de harde rechte lijnen en scherpe hoeken van het zwarte ijs gaan over naar een deel van de plas waar bellen en bubbels te zien zijn. Aan de wit uitgeslagen delen kun je zien dat dit uiterst onbetrouwbaar ijs is. Dit is het zogenaamde ‘bomijs’ …
De witte delen drijven niet op het water zoals het mooie zwarte ijs elders op de plas wel doet. Dit ijs wordt gedragen door de walkant en de luchtbellen die eronder zitten. Het water dat er oorspronkelijk onder zat, is waarschijnlijk de bosbodem in gezogen. Daardoor heeft dit ijs in feite helemaal geen draagkracht. Zodra je erop stapt, hoor je ‘krak’ en heb je een wak …
Gisteren liet ik hier zien hoe het ijs er vanaf deze kant van de plas in tegenlicht uitzag, zwart en overdekt met strakke lijnen en patronen op het oppervlak …
Toen ik er even omheen liep, kwam het ijs op een deel van de plas ineens in een heel ander licht te staan …
Het was prettig om te kunnen constateren dat mooi winterweer mijn energieniveau en de kracht in mijn benen nog altijd een extra boost geven. Dat was vorige week woensdag zeker het geval. Daarom besloot ik van Earnewâld linea recta naar mijn favoriete stuk bos bij Heidehuizen te rijden. Er kon nog best een korte boswandeling bij …
Het bos heeft zijn geheel eigen sfeer op een mooie winterdag. Een schilderachtig laagje sneeuw ontbrak, maar de fijne rijprandjes rond de bladeren op de bosbodem compenseerden veel. Zodra ik het fietspad verliet, knisperden de bevroren bladeren mooier dan ooit onder mijn voeten …
Even later stond ik aan de rand van de plas waar half november een paard zijn spiegelvrees toonde. Die plas stelde mij op dat moment weer voor nieuwe uitdagingen. Nee, niet om er overheen te lopen, dat vertrouw ik op zo’n plekje niet zo snel …
Nee, de uitdaging lag in het fotograferen van de prachtige tekening van het ijs. In voorgaande winters heb ik dergelijke patronen wel in onze vijver gefotografeerd, daar was ik in dit korte wintertje nog niet aan toe gekomen …
Menigeen zal er weinig of niets van begrijpen, maar ook nadat ik eerder die dag al op diverse plekken schaatsers had gezien, ging mijn hart een tikje harder slaan bij het zien van dit mooi getekende ijs …
Afanja's Weblog 